Logopedia
Diagnoza logopedyczna wg G. Jastrzębowskiej to "określony sposób postępowania badawczego, którego celem jest potwierdzenie bądź wykluczenie istnienia zjawisk logopedycznych oraz przewidywanie ich tendencji rozwojowych na podstawie objawów, patogenezy i patomechanizmów."
Diagnoza logopedyczna nie stanowi aktu jednorazowego. Kształtuje się ona przez wielokrotny, dłuższy kontakt z dzieckiem, jak również z jego opiekunami oraz specjalistami innych dziedzin (ortodontą, laryngologiem, foniatrą, psychologiem, pedagogiem).
Prawidłowo postawiona diagnoza stanowi podstawę do opracowania odpowiedniego programu terapii logopedycznej.
Przez terapię logopedyczną rozumiemy całość specyficznych, zamierzonych oddziaływań ukierunkowanych na usunięcie wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania się (od prostych wad wymowy do niemożności mówienia włącznie). Oddziaływania te mają na celu:
- usuwanie zaburzeń mowy,
- przywracanie mowy, która się nie wykształciła,
- wyrównywanie opóźnień rozwoju mowy,
- wypracowanie odpowiedniego poziomu sprawności językowej,
- likwidację przyczyn i skutków pierwotnych oraz wtórnych, do których zalicza się zarówno psychologiczne jak i pedagogiczne konsekwencje zaburzeń mowy.
Surdologopedia (łac. surdus - głuchy, gr. logos - słowo, gr. paideia - nauka) - to dział logopedii specjalnej zajmujący się:
- nauczaniem (kształtowaniem) mowy w wypadku jej braku lub utraty,
- usuwaniem zaburzeń głosu,
- usuwaniem trudności w czytaniu i pisaniu u osób z uszkodzonym narządem słuchu.
Przedmiotem badań surdologopedii jest mowa osób z wadą słuchu, a dokładniej teoria i praktyka komunikacji, jej zaburzeń w aspekcie rewalidacji tych osób.
Rozwój mowy dziecka z uszkodzonym słuchem uzależniony jest od czasu, w którym nastąpiło uszkodzenie słuchu (czy jest to wada wrodzona, czy nabyta i w jakim okresie rozwojowym);
- stopnia uszkodzenia słuchu;
- rodzaju uszkodzenia słuchu (przewodzeniowe, odbiorcze, czy mieszane);
- czynnika wywołującego niedosłuch lub głuchotę, od którego zależy , czy jest to schorzenie postępujące, czy też nie;
- tego, czy zaburzenie słuchu stanowi jedyny deficyt rozwojowy, czy też występuje obok innych (np. upośledzenie umysłowe, wada wzroku);
- czasu, w którym zdiagnozowano uszkodzenie słuchu (im wcześniej, tym lepsze rokowania);
- czasu rozpoczęcia rehabilitacji, wczesnej i kompleksowej opieki specjalistycznej;
- czasu zaaparatowania, odpowiedniego dobrania i pełnego wykorzystania aparatu słuchowego;
- możliwości intelektualnych dziecka;
- rozwoju emocjonalnego dziecka;
- tego, czy rodzice są słyszący, czy nie (rodzice niesłyszący częściej rozumieją istotę problemu dziecka);
- wpływu i współpracy rodziny i środowiska (czy rodzice akceptują dziecko i współpracują ze specjalistami).
W przypadku Piotrka niezmiernie ważne na pierwszym etapie pracy z logopedą było wzmocnienie wiotkich mięsni aparatu mowy, potem praca nad wypowiadaniem pojedyńczych głosek, sylab, wyrazów i zdań. Przy zespole Sotos bardzo istotne jest wypracowywanie prawidłowej artykulacji.
Pozostałe terapie:
